جهان فوتبالی یا فوتبال جهانی...مساله اینست!
قانون دنیا امروزه بی شباهت به قوانین فوتبال نیست...
هرکس بتواند در زمین خودش (استادیوم خانگی!) بازی کند توجه تماشاگران بیشتری را با خود بهمراه دارد(افکار عمومی)،زمین به سه قسمتِ مرکز و طرفین قسمت می شود(غرب گیتی و شرق و نقطه بینابینی).
حداقل برروی کاغذ یک طرف قدرت بیشتری دارد و یک طرف قدرت کمتر و اینکه هر دو طرف در کنفرانس های مطبوعاتی از قدرت های طرف مقابل می گویند و ادامه می دهند که خود قویتر هستند.
حال در این زمین به مسابقه ی هسته ای تیم ایران و تیم آمریکا و شرکاء می رسیم...
ایران بازی را شروع می کند و در دست می گیرد، قدرت می افزاید و علم می اندوزد،آنقدر ستاره گونه بازی می کند که روی چند بازیکن ماهر خطای شدید می کنند(شهدای عزیز هسته ای)، اما تیم ایران متکی به ستاره ها نیست و به بازی ادامه میدهد و بازی را در نقاطی از زمین که میخواهد می چرخاند(آلماتی و عمان و بغداد و ...). نیمه اول تمام می شود و حداقل در ظاهر ایران دست بالا را در مقابل حریف قدرتمند دارد.
نیمه دوم شروع می شود و کادر فنی تیم یخواهد محتاط تر بازی کند و نتیجه واگذار نشود.تیم آمریکا و شرکاء بازی را در دست می گیرند، می تازند و جلو می روند، اما انگار هنوز خط دفاعی ما قدر تر از این صحبت ها ایستادگی می کند، خط دفاعی قرمز رنگ. تیم رقیب بازی را در نقاط دلخواهش ادامه می دهد(وین و لوزان و ...) اما تیم با همه احتیاط ها بازنده به میدان نیامده پس بازی ادامه می یابد.
زمان 90 دقیقه قانونی تمام شد(مهلت 10 تیرماه 1394)
اینجا نیز قاعده بازی شبیه به هم است، بازی باید ادامه پیدا کند، اما بعید است از دو وقت 15 دقیقه ای و گل نقره ای باشد، اینجا گل، گل طلائی است و با زدنش یک طرف بازنده...
کاش ما بازنده نباشیم .........
