بچه ها ! رفع تکلیف نکنید
در اولین سال دبیرستان دبیری داشتیم که محبوب بچه ها نبود.اصولاً از آن دبیرهایی نبود که بچه ها برایش سر و دست بشکنند یا حتی به اندازه معمول دوستش داشته باشند.
انسان خوبی بود،حتی شوخی هایی هم می کرد این دبیر ریاضی اما با همه اینها آدم دلچسبی نبود برای آنهمه بچه تازه سر از تخم در آورده و مغرورِ نوجوان.
اما این معلم تعاریف و کلماتی داشت که هنوز هم آویزه گوش همدوره ای های ما شده،اما چیزی که هنوز از او در ذهن دارم و به عینه می بینم و میبینم که نصیحتی بس بزرگوارانه به ما در آن دوره کرده.
در خاطرم هست که یک سری حین ملاحظه تکالیف بود که دید یکی از دانش آموز ها تکلیفش را انجام داده اما فقط تکلیف را انجام داده! آنجا بود که با قاطعیت به بچه ها گفت : « بچه ها یا کاری رو انجام ندید یا رفع تکلیف نکنید» جمله ای ساده که البته دقایق زیادی پشت بند آن هم به همین حرف رفت،اما در ادامه ما همینطور فقط به رفع تکلیف می پرداختیم و تا مسئولیت از گردن ما ساقط شود.
اما چیزی که باعث شد بعد از هفت سال این نصیحت به یکباره بار ها و بارها در ذهنم تکرار شود چیزی جز اجلاس سراسری نماز نبود.وقتی که در ابتدای اعلام بنا بود رئیس جمهور را برای مراسم به شهر قزوین بیاورد ولی گویا ایتالیا برای آقای رئیس شیرین تر از استان های داخلی بود.
با خود گفیم چه ایرادی دارد؟اصل وظایف رئیس جمهور در باب سیاست خارجی است ، معاون اول وی به عنوان نماینده ای از طرف دولت باشد هم کفایت می کند،برای آمدن معاون اول هم به رسم همیشه آمدن روسا دانشگاه امام خمینی(ره) (البته واضحاً مسئولینش مایه زیادی گذاشتند،خط کشی و آسفالت و ... ) بنری زدند به افتخار ورود آقای جهانگیری که البته بسیار رسمی تر و حسابی تر از بنری بود که برای استاد تفسیر قرآن و اخلاق حجت الاسلام قرائتی زده بودند.
شب قبل از برگزاری اجلاس اخبار با گمانه های متفاوتی چرایی نیامدن معاون اول را هم به میان آوردند تا بدانیم که سطح اجلاس و شهر را تا یک وزیر پایین آورده اند،آنهم وزیر ارشاد.
اما بخش اول و سخن معلم دقیقا به همینجا مربوط می شود که وزیر ارشاد آمد و از آمدنش تنها چند عکس و سخنرانی و چند تصویر کوتاه تلویزیوی باقی ماند.مخلص کلام، وزیر ارشاد تنها و تها برای رفع تکلیف امد و سریعا هم رفت.نمی دانم هوای قزوین با انتقاد هایی شدید نسبت به انتصاب اخیر ایشان برایشان سنگین بود یا به نسبت دفتر ایشان هوا سرد و صندلی ها ناراحت؟!
اما چیزی که از دیروز فهمیدم این است که سخن دبیر اسبق ما کلامی بود چراغ راه زندگی که وزرا هم به آن اعتنا نمی کنند،البته از این وزرا عجب نیست!
*برای سلامتی دبیر ما،همه دبیر های زحمت کش آموزش و پرورش دعای خیر کنیم که وزرا را نیز آموزش می دهند تا وزرا به حرف هیچکس گوش نکنند و رفع تکلیف کنند.