تازگی ها مرغ آمریکا غاز است!

باز یه چیزی دلم رو به درد آورد که باز هم مربوط میشه به والیبال

تو بازی چهارم ایران و آمریکا در تهران ، مجری جمله ای رو گفت که شاید هیچکس به اون دقت نمی کرد، بازیکنان آمریکا با اینه همراه خودشون آب آورده بودن اما تا وقت اذان به احترام مردم روزه دار به اون دست نزدن .

این کار به مذاق خیلی ها خوش آمد و بسیار از این حرکت زیبا و شایسته لذت بردیم ، عملی که حاکی از اخلاق ورزشی است.

اما هنوز یکروز از این قضیه عبور نکردیم که هجمه ها از طرف خودی ها علیه خودی ها آغاز شد،اینکه اونا با فرهنگ بودن و ما بی فرهنگ، ما سرود ملیشون رو از صدا و سیما پخش نکردیم(هرچند این عمل  اشتباه باشد)، دلواپس ها تیتر های روزنامه هاشون رو چنین و چنان زدند...

چند موردی که به ذهن من آ»د این موارد بود:

1-    آیا کاری که ما نکردیم و به آمریکا احترام نگذاشتیم(صرفا از بابت رسانه ای و در چارچوب مسابقات والیبال)،از جانب آمریکا یا لهستان رعایت شد؟آیا به احترام ما حاضر شدند دخترکانی که به شرایط عرفی و شرعی ما جور در نمی آیند را از انجام مراسم اولیه باز دارند؟

2-    آیا رقاصانی که در بازی های ما در خارج از ایران وجود داشت را به حرمت وجود ما منع کردند؟

3-    رسانه های حامی دولت که انتقاد می کنند بر تیتر های دولت و نظر اسولگرایان، آیا ایرادی دارد اگر ما به مذاکره کنندگانمان بگوییم مانند تیم ملی والیبال قوی باشید و آمریکا را شکست بدهید؟

4-    آیا این حرکت فرهنگی آمریکا را دیدید، مسئولینی که با شاخه های گل به استقبال آنها رفتند را نیز دیدید؟

5-    کسانی که به صدا و سیما بخاطر پخش نکردن سرود خرده میگیرید(که البته به نظر به دلیل پخش آگهی های بیشتر بوده) ، اگر گزارشگر همان صدا و سیما این جملات را نمی گفت امروز بهانه ای برای غر زدن داشتید؟

6-     چرا باید در مقابل کاری که آنها کردند ما خود را جهان سوم و بد بخت و عقب مانده بدانیم؟

و ..........

بی نهایت سوالاتی که می توان مطرح کرد، اما کسانی نیستند که به این سوالات پاسخی بدهند.

 

یا علی 

کاش فرهنگش را یاد میگرفتیم

یک جست و جوی ساده در فضای مجازی به ما می گوید پیام از سال 1381 در ایران راه اندازی شد و از سال 1385 همه گیر...

اما متاسفانه باز هم مثله همیشه اول خودش آمد ، یکه و تنها بدون فرهنگ سازی، در حدی سریع و بی مقدمه که اولین دریافت کننده پیامک تصور میکرد اسیر یک مزاحم شده(آنهم از نوع پیشرفته!!!!)

اما مساله اینجاست که از همان زمان به گفته برخی پیامک شد رسانه ای همگانی،و این دشوار میکرد تشخیص سره از ناسره را و درست و نادرست در هم آمیختند.شایعاتی از مرگ عزیزان که هوادارانی هم داشتند از ابتدا شد تفریح عده ای .

اما  استفاده از پیامک ها کم کم به سوی ارسال لطیفه رفت و رسید به جایی که هزلیات بود که برای یکدیگر ارسال میکردند و این رسید به کسانی که عقده ای از قوم دیگری دارند و هزلی را نشر میدهند و عده ای هم ناآگاه صرفا جهت خنده آوری این کار را کردند.

پا به پای این قضایا فضای مجازی و موبایل رشد کرد.مادون قرمز،بلوتوث، Dial up،اینترنت پرسرعت ،وایفای،IOS ، اندروید و وایبر و وآتساپ و .............. .

چه بی آبرویی هایی شد را نمی گویم که به ورطه هنر هم کشید،شایعاتی که هر لحظه در حجمی انبوه دل خانواده ها و عزاداران را لرزاند هم هیچ،حتی شایعاتی که رنگ بوی سیاسی گرفت و به بنگاه های خبرپراکنی راه یافت هم آنقدر مهم نیست،با همه مهم بودنش به لحظات درد آور جان دادن عزیزی و پخش آن هم کاری نداریم...

هنوز که هنوز موج ارسال هزلیات کم که نشده هیچ،گسترده تر از قبل اداه دارد،اما به آن یک مورد اضافه شده...به سخره گرفتن درد هر روزه و دردمندان.

یقیناً آنچه که باعث شده دست به نوشتن ببرم،تلخی واقعه ای است که احساس هر  ایرانی   را جریحه دار کرد و آزاد مردان را دل چرکین.اینجا تنها نقطه ای بود و هنوز هم هست که همه با هم متحد شوند.

این نقطه ای بود که جناح بندی سیاسی در آن نقش نداشت،اصلاح طلب و اصولگرا به حساب نمی آمدند.

اینجا جائی بود که مراجع عظام نیز فرمایشاتی  فرمودند که تماما بر خواسته مردم منطبق بود.

اما چه شد؟؟؟

اما  در شبکه های اجتماع...عده ای به فحاشی نسبت به همه اعراب پرداختند و نه به اعراب هموطن فکر کردند و نه به اعراب مجاهد و آزاده

عده ای بر طبل تفرق شیعه و سنی کوفتند.(یادتان باشد که قیام «سِپوی» را انگلستان چگونه مهار کرد.)

عده ای هم از خون آریایشان مایه گذاشتند و اعراب را پست و پایین شمردند.(کوروش نژاد پرست بود؟؟؟)

عده ای خبر ساز یو جعل خبر کردند و داستان سازی ها کردند.

و اما شنیع ترین حرکت را آن دسته از افرادی کردند که در باب این واقعه نیز هزلیاتی ساخته و فضای مجازی و غیرمجازی را با آن پر کردند.مساله ای که می توانست فضای متفرق مردمی را از هر جهت بهم نزدیک کند به فضای خنده و سخره کشیده شد و اهمیت خود را از دست داد.

حال که این قضیه را بی اهمیت کردید ، لا اقل دست نگه دارید که اگر داغدیده ای بود ، داغش افزون نشود.

یا حق