با خون مصطفیِ ما چه کاری می کنید؟!

دیروز 21 دیماه سالروز شهادت مصطفی اجمدی روشن بود ، درست در همین روز ، خبر خارج شدن قلب رآکتور اراک و پر کردن آن با بتن از سوی دولت اعلام میشود ، این کار حداقل چند هفته زمان برده است پس چرا دولت باید دقیقا در روز شهادت مصطفای عزیز خبر را اعلام کند؟!! آیا میخواهند دل داغدیده خانواده این شهید عزیز را بیشتر بسوزانند؟!! این قلب رآکتور اراک نبود که خارج شد بلکه قلب علیرضا احمدی روشن و قلب آرمیتا رضایی نژاد بود که از جا کنده شد ، این قلب یک ملت بود که از جا کنده شد ، به راستی تاریخ درمورد دولتمردان و مجلسمردان قاجاری عصر ما چه قضاوتی خواهد کرد؟!! قلم تاریخ درمورد سکوت و بی تفاوتی ما چه خواهد نوشت؟!!

 

جهان فوتبالی یا فوتبال جهانی...مساله اینست!

قانون دنیا امروزه بی شباهت به قوانین فوتبال نیست...

هرکس بتواند در زمین خودش (استادیوم خانگی!) بازی کند توجه تماشاگران بیشتری را با خود بهمراه دارد(افکار عمومی)،زمین به سه قسمتِ مرکز و  طرفین  قسمت می شود(غرب گیتی و شرق و نقطه بینابینی).

حداقل برروی کاغذ یک طرف قدرت بیشتری دارد و یک طرف قدرت کمتر و اینکه هر دو طرف در کنفرانس های مطبوعاتی از قدرت های طرف مقابل می گویند و ادامه می دهند که خود قویتر هستند.

حال در این زمین به مسابقه ی هسته ای تیم ایران و تیم آمریکا و شرکاء می رسیم...

ایران بازی را شروع می کند و در دست می گیرد، قدرت می افزاید و علم می اندوزد،آنقدر ستاره گونه بازی می کند که روی چند بازیکن ماهر خطای شدید می کنند(شهدای عزیز هسته ای)، اما تیم ایران متکی به ستاره ها نیست و به بازی ادامه میدهد و بازی را در نقاطی از زمین که میخواهد می چرخاند(آلماتی و عمان و بغداد و ...). نیمه اول تمام می شود و حداقل در ظاهر ایران دست بالا را در مقابل حریف قدرتمند دارد.

نیمه دوم شروع می شود و کادر فنی تیم یخواهد محتاط تر بازی کند و نتیجه واگذار نشود.تیم آمریکا و شرکاء بازی را در دست می گیرند، می تازند و جلو می روند، اما انگار هنوز خط دفاعی ما قدر تر از این صحبت ها ایستادگی می کند، خط دفاعی قرمز رنگ. تیم رقیب بازی را در نقاط دلخواهش ادامه می دهد(وین و لوزان و ...) اما تیم با همه احتیاط ها بازنده به میدان نیامده پس بازی ادامه می یابد.

زمان 90 دقیقه قانونی تمام شد(مهلت 10 تیرماه 1394)

اینجا نیز قاعده بازی شبیه به هم است، بازی باید ادامه پیدا کند، اما بعید است از دو وقت 15 دقیقه ای و گل نقره ای باشد، اینجا گل، گل طلائی است و با زدنش یک طرف بازنده...

کاش ما بازنده نباشیم .........

کوروش در ایران فراموش شده؟

 

از این دست عکس ها و مطالب و متون بسیار است...

چندی پیش در یکی از شبکه های اجتماعی(شاید واقعا شبکه اشتباهی)، در گروهی کاملا دوستانه عکس بالا ارسال شد... چه قیاس مسخره ای!

اسم مدرسه ای در ایران به نام سید مقاومت، سید حسن نصرالله و خیابانی در مرز های رژیم اشغالگر قدس به نام کوروش...

اینکه طبیعی است که حتی اگر میخواهند قیاس کنند، دو طرف در شرایط برابری قرار نمی گیرد، اما حتی اگر خیابانی به نام سید مقاومت هم در طرف دیگر قرار می دادند، کارشان پسندیده نبود.

سریعا دست به کار شدم و با Google Map  و چند جست و جوی کوچک چهار شهر مختلف ایران که در آن خیابان های بزرگی به نام کوروش موجود است را پیدا کردم، به فرمت عکس در آوردم و در گروه انتشار دادم(عکس زیر)

 

اما یک نکته کوچک هست،خیابان کوروش در اسرائیل یک خیابان فرعی،واقع در خیابان ایران است، این خیابان، محله ایرانی نشینان اسرائیل است .

نکته بعدی، ما در ایران خیابان هایی به نام سید مقاومت و سایر آزادی خواهان جهان و مشاهیر بین المللی داریم و از آن بهیچوجه شرمگین نیستیم.

اما آنچه چندی است که بسیار مورد تاکید عده ای خاص قرار گرفته و توسط افراد عادی در فضای مجازی پخش می شود این است که همه جهانیان به شخصیتی چون کوروش اهمیت می دهند ولی در داخل ایران کوروش مهجور است.شایعاتی از آن دست نیز بسیار است:

29 اکتبر روز جهانی کوروش بزرگ! : این روز در تقویم های بین المللی ثبت نیست و حتی در ویکی پدیا منبعی برای آن ذکر نشده و در تقویم های بین المللی این روز، روز جهانی پسوربازیس درج شده است.

حذف هخامنشیان از کتب درسی : این عمل هرگز صورت نپذیرفته، در نسخه های کتابی و حتی اینترنتی از کتب تحصیلی هم سلسله هخامنشیان و هم پادشاهان آن وجود دارند و آنچه باعث گسترش شایعه شده تعویض نظام آموزشی و تالیف مجدد کتب درسی است.

خیابان کوروش و البته خیابان ایران،علیرغم واهمه دولتمردان رژیم اشغالگر قدس، با پافشاری ایرانی تبارانِ حاضر در فلسطین اشغالی نامگذاری شده.

یا حق

 

LA نشینان، به کجا چنین شتابان؟!

آدم نمیدونه خوشحال بشه یا ناراحت...

بعنوان کسی که علاقمند به ورزش والیبال هستم ، 3:30 دقیقه صبح نشستم تا بازی دوم والیبال ایران و آمریکا رو هم ببینم.

متاسفانه مثل بازی قبل و مثل مسابقات قبلی که تیم های ورزشی  ما در ایالات متحده برگزار کرده چیز هایی نشون داده میشن که باعث میشه اون ساعت صبح هم عصبی بشی و هم هیجان بازی اجازه نده کاری انجام بدی.

اواخر سال 1392 وقتی تیم ملی کشتی تویه آمریکا قهرمان شد،چیزی که جلب توجه میکرد حضور ایرانی های زیادی بود که در سالن حاضر بودن،اما نکته غم انگیزش در دست داشتن پرچم ایران با یک نشان منهدم شده بود.

دوستان ،خارج نشینان،عزیزان،هموطنان، برای احترام به شعور خودتون هم که شده ، اون پرچمی که تویه دستاتون هست ، فقط حمایت از ناکجا آباد رو داره،چون هیچ پرچمی با اون شکلی که دارید در دنیا ثبت نشده.

مورد بعدی هم که موجوده تیشرت ها و بنر هایی که به وفور در عکس ها و خبرگزاری و حتی نزدیکترین نقطه به زمین مسابقه دیده میشه که عبارت "Let Iranian Women Enter Their Stadium  " رو رویه خودشون دارن.

چیزی که به ذهن من میرسه ، یک دشمنیه آشکارا هست، به چند دلیل :

1-     دوستان عزیز! شما در بلاد غربت به استادیوم های ورزشی میرید و اونطوری که میخواید( بعضاً خیلی هم ناشایست) رفتار می کنید.اگر به ایران میومدید و این حق رو بهتون نمی دادند می تونستید اعتراض  کنید.

2-     اگر شما حسب تصادف نگران حقوق هموطنان داخل هستید و میخواید صدای اونها رو به گوش مسئولین برسونید، چرا همون عبارت رو به زبان  فارسی چاپ نشده بود که حداقل دستمایه لغو میزبانی های ایران نباشه؟

 در نهایت اگر هم می فرمائید که من اشتباه میکنم و همیشه هم جواب به این حرف ها توهم توطئه داشتن هست، یک سوال دارم...چرا در همه جا این عبارت ها در کنار پرچم رژیم طاغوتی پهلوی قرار داره؟چرا کنار پرچم مقدس جمهوری اسلامی ایران ، کسی از این حرف ها نمیزنه؟

 

و السلام و علی من التبع الهدی