کوروش در ایران فراموش شده؟

 

از این دست عکس ها و مطالب و متون بسیار است...

چندی پیش در یکی از شبکه های اجتماعی(شاید واقعا شبکه اشتباهی)، در گروهی کاملا دوستانه عکس بالا ارسال شد... چه قیاس مسخره ای!

اسم مدرسه ای در ایران به نام سید مقاومت، سید حسن نصرالله و خیابانی در مرز های رژیم اشغالگر قدس به نام کوروش...

اینکه طبیعی است که حتی اگر میخواهند قیاس کنند، دو طرف در شرایط برابری قرار نمی گیرد، اما حتی اگر خیابانی به نام سید مقاومت هم در طرف دیگر قرار می دادند، کارشان پسندیده نبود.

سریعا دست به کار شدم و با Google Map  و چند جست و جوی کوچک چهار شهر مختلف ایران که در آن خیابان های بزرگی به نام کوروش موجود است را پیدا کردم، به فرمت عکس در آوردم و در گروه انتشار دادم(عکس زیر)

 

اما یک نکته کوچک هست،خیابان کوروش در اسرائیل یک خیابان فرعی،واقع در خیابان ایران است، این خیابان، محله ایرانی نشینان اسرائیل است .

نکته بعدی، ما در ایران خیابان هایی به نام سید مقاومت و سایر آزادی خواهان جهان و مشاهیر بین المللی داریم و از آن بهیچوجه شرمگین نیستیم.

اما آنچه چندی است که بسیار مورد تاکید عده ای خاص قرار گرفته و توسط افراد عادی در فضای مجازی پخش می شود این است که همه جهانیان به شخصیتی چون کوروش اهمیت می دهند ولی در داخل ایران کوروش مهجور است.شایعاتی از آن دست نیز بسیار است:

29 اکتبر روز جهانی کوروش بزرگ! : این روز در تقویم های بین المللی ثبت نیست و حتی در ویکی پدیا منبعی برای آن ذکر نشده و در تقویم های بین المللی این روز، روز جهانی پسوربازیس درج شده است.

حذف هخامنشیان از کتب درسی : این عمل هرگز صورت نپذیرفته، در نسخه های کتابی و حتی اینترنتی از کتب تحصیلی هم سلسله هخامنشیان و هم پادشاهان آن وجود دارند و آنچه باعث گسترش شایعه شده تعویض نظام آموزشی و تالیف مجدد کتب درسی است.

خیابان کوروش و البته خیابان ایران،علیرغم واهمه دولتمردان رژیم اشغالگر قدس، با پافشاری ایرانی تبارانِ حاضر در فلسطین اشغالی نامگذاری شده.

یا حق

 

کاش فرهنگش را یاد میگرفتیم

یک جست و جوی ساده در فضای مجازی به ما می گوید پیام از سال 1381 در ایران راه اندازی شد و از سال 1385 همه گیر...

اما متاسفانه باز هم مثله همیشه اول خودش آمد ، یکه و تنها بدون فرهنگ سازی، در حدی سریع و بی مقدمه که اولین دریافت کننده پیامک تصور میکرد اسیر یک مزاحم شده(آنهم از نوع پیشرفته!!!!)

اما مساله اینجاست که از همان زمان به گفته برخی پیامک شد رسانه ای همگانی،و این دشوار میکرد تشخیص سره از ناسره را و درست و نادرست در هم آمیختند.شایعاتی از مرگ عزیزان که هوادارانی هم داشتند از ابتدا شد تفریح عده ای .

اما  استفاده از پیامک ها کم کم به سوی ارسال لطیفه رفت و رسید به جایی که هزلیات بود که برای یکدیگر ارسال میکردند و این رسید به کسانی که عقده ای از قوم دیگری دارند و هزلی را نشر میدهند و عده ای هم ناآگاه صرفا جهت خنده آوری این کار را کردند.

پا به پای این قضایا فضای مجازی و موبایل رشد کرد.مادون قرمز،بلوتوث، Dial up،اینترنت پرسرعت ،وایفای،IOS ، اندروید و وایبر و وآتساپ و .............. .

چه بی آبرویی هایی شد را نمی گویم که به ورطه هنر هم کشید،شایعاتی که هر لحظه در حجمی انبوه دل خانواده ها و عزاداران را لرزاند هم هیچ،حتی شایعاتی که رنگ بوی سیاسی گرفت و به بنگاه های خبرپراکنی راه یافت هم آنقدر مهم نیست،با همه مهم بودنش به لحظات درد آور جان دادن عزیزی و پخش آن هم کاری نداریم...

هنوز که هنوز موج ارسال هزلیات کم که نشده هیچ،گسترده تر از قبل اداه دارد،اما به آن یک مورد اضافه شده...به سخره گرفتن درد هر روزه و دردمندان.

یقیناً آنچه که باعث شده دست به نوشتن ببرم،تلخی واقعه ای است که احساس هر  ایرانی   را جریحه دار کرد و آزاد مردان را دل چرکین.اینجا تنها نقطه ای بود و هنوز هم هست که همه با هم متحد شوند.

این نقطه ای بود که جناح بندی سیاسی در آن نقش نداشت،اصلاح طلب و اصولگرا به حساب نمی آمدند.

اینجا جائی بود که مراجع عظام نیز فرمایشاتی  فرمودند که تماما بر خواسته مردم منطبق بود.

اما چه شد؟؟؟

اما  در شبکه های اجتماع...عده ای به فحاشی نسبت به همه اعراب پرداختند و نه به اعراب هموطن فکر کردند و نه به اعراب مجاهد و آزاده

عده ای بر طبل تفرق شیعه و سنی کوفتند.(یادتان باشد که قیام «سِپوی» را انگلستان چگونه مهار کرد.)

عده ای هم از خون آریایشان مایه گذاشتند و اعراب را پست و پایین شمردند.(کوروش نژاد پرست بود؟؟؟)

عده ای خبر ساز یو جعل خبر کردند و داستان سازی ها کردند.

و اما شنیع ترین حرکت را آن دسته از افرادی کردند که در باب این واقعه نیز هزلیاتی ساخته و فضای مجازی و غیرمجازی را با آن پر کردند.مساله ای که می توانست فضای متفرق مردمی را از هر جهت بهم نزدیک کند به فضای خنده و سخره کشیده شد و اهمیت خود را از دست داد.

حال که این قضیه را بی اهمیت کردید ، لا اقل دست نگه دارید که اگر داغدیده ای بود ، داغش افزون نشود.

یا حق